نمی‌توانم با بعضی از بانوان رابطه بگیرم؛ شاید از سرسختی و منعطف نبودن باشد، ولی به راستی چگونه می‌شود با آن‌ها که دغدغه‌های ساده و پیش پا افتاده دارند و موضوع بحث‌هاشان چیزهای دم دستی و معمولی‌ست یا نشسته‌اند به قضاوت و غیبت کردن پشت این و آن، حرف مشترکی داشت؟ باشد! به زندگی و چیزهای ساده و کوچکش دل‌خوش‌اند یا از حسادت و ناتوانی در انجام ساده‌ترین امور رنج می‌برند، قبول. اما درگیر رفتار و کارها و زندگی دیگران بودن، تا کی؟
در پسر ها هم البته صدق میکنه
یاد شعری از خانم فاطمه راکعی افتادم :
روبرویم نشسته
زن
بلند و باریک
شیک
با موی قرمز
لب قرمز
کیف قرمز
کفش قرمز
کت قرمز
لپ قرمز
و...
عمری که بی گمان
از هفتاد میگذرد...
برمیخیزد
و
مینشیند
چابکتر از دخترکی چهارده ساله !
با این و آن می آمیزد
کودکانه
در این و آن می آویزد
بی بهانه
میگریزند از او
مرد ها
انگار از یک عروسک کهنه!
از یک مترسک!
مترسک اما
انگار باید
ثابت کند
که پیر نیست
که برای هیچکاری
دیر نیست!
مبهوت مانده ام در او
با نگاهی که به صراحت میگوید:
ترا نمیفهمم!
مترسک اما
ناگهان در مقابلم میروید
دست میگذارد بر شانه ام
و میگوید:
oh,dear, we women understand each other
تا وقتی که از همون رفتارشون ضربه‌ای ببینن.