ما جان‌های زیادی داریم آماده به فنا و فدا شدن؛ آدم باید انتخاب کند که جان‌هایش را در کدام زمان و مکان، برای چه کسی و چه ارزشی هدیه می‌کند. فدا شدن از سر حقیقت و ایمان، و برای هدفی ورای «من»، وابسته است به دارا بودن صدق و خلوصی بی‌مانند. جانی که برای هدفی عبث نثار شود، نصیبی جز ذلّت و تاریکی نخواهد داشت. آن هدف والا در قله‌ای سر به افلاک برده است که ما را دو بال پرواز می‌بخشد تا از شکوه و زیبایی منحصر بفردش بهره‌مند شویم؛ به‌همین‌خاطر است که نمی‌شود این هدف والا را در مقامی پست و زمینی بی‌مایه یافت. باید برای رهایی و رسیدن به روشنی، «گزینش» کرد، در اثرها و ردپاها دقیق شد و پستی را از بلندی بازشناخت.
*مولوی.
