سَرو سَهی

پیاده رفتن را دوست دارم؛ اما پیاده روی تنها را! آدم وقتی تنهایی پیاده روی می کند، فرصت فکر کردن دارد. فکر کردن به خودش، شرایطش، موقعیتش، پستی ها و بلندی هایش، درست و غلط هایش و تمام چیزهایی که لازم است گاهی در وجود آدم فورمت یا ریست شود. پیاده روی با دیگران، اگرچه به آدم فرصت گپ و گفت های طولانی مدت و حرف های ریشه دار یا بی ریشه می دهد، اما تویش آرامش کمتری ست. به قدم ها توجهی نمی شود، به موزاییک پیاده روها، به خط کشی های منظم و نامنظم، به بازی آزاد دست ها در کنار بدن، به آسمان، به تابلوها، به آدم های دیگر...