سَرو سَهی

دارم فکر می کنم اگر خدا زد پس کله ام و یک روز آدم مهمی شدم، از آن آدم های مهم مهربانی بشوم که به خودشان غرّه نیستند و به آدم ها دل می دهند و بلد نیستند خودشان را برای کسی بگیرند! به عبارتی خدا جنبه ی موقعیت را هم بغل موقعیت به من بدهد! واقعاً گاهی اوقات که به بعضی ها زنگ می زنم تا باهاشان مصاحبه کنم، همه جوره با آدم راه می آیند تا کار راه بیفتد و زمین نماند؛ با وجود اینکه خیلی هاشان آخرِ سر شلوغی هستند و من یک پنجم آن ها هم دغدغه فکری و کاری ندارم. با خودم فکر می کنم آدم هایی از این دست، طبیعتاً دنیا و آخرت، هر دو را با هم خریده اند و سند یکی از آن خانه های ویلایی محله های خوش نشین بهشت از همین حالا به نام آن هاست...